O

Ne yalan soyleyeyim, 'o' beni once korkuttu. Ammman dedim, artistmis dedim, hiic cekilmez bu cinsler, hayatta bi kendilerini bir de nasil gorunduklerini dusunurler, ben gelemem bunlara dedim. Yanilmisim.

Ekstremlerin, zar atip sans denemelerin, tesaduflerin, heyecanlarin kadinidir, drama kralicesi olmadan.

Hikaye eder, anlatmak, rapor vermek, oylesine konusmak yerine. Bir kere onu anlattiginin askina sandalyelerin tepesinde gormusseniz ne demek istedigimi daha iyi anlarsiniz sanirim. Buna ragmen 'kendi sesine asik' cinsinden degildir, herseyden cok ve once, tum kalbiyle dinler.

Burnu koku alir, mutsuzlugu, neseyi, 'tam da senin sesini duymaya ihtiyacim vardi'lari, 'ayy simdi seni aniyorduk'lari taaa oralardan hisseder.

Sabirli ve saglamdir. Degme insanin tahammul edemeyecegi fiziksel ve ruhsal durumlarda 'gik' demeden calisir, islev gorur, o haliyle naz ve kapris bile ceker hic anlayamadigim sekilde. Bakar bakar bu baska turlu bir cins diye dusunurum, benim kiyametleri koparacagim, kendimi hasta yataklarina atacagim zamanlarda isine gucune devam etmesine.

Ona 'her sey' yakisir. Ya da o her yere yakisir. Dunyanin en sacma karnaval sapkasini da kuyruklu gece elbiselerini de, dopiyesleri de benim gri ev tisortummuscesine rahatca ve kendisi gibi tasir. Rahatsizlik duracagi, yabancilik cekecegi bir yer yok gibidir hep.

Herseyden cok, ince dusuncelidir o, gonul alir, nese yerine getirir, supriz hazirlamayi mi sever, ona mi beklenmedik seyler yapilmasini mi bilemem.

Bugun onun dogum gunu.

Donna'm canim, iyi ki dogdun!

dedi küpkafa Deniz @ 08:55