Hollanda'da gecen bir yil: Neler ogrendim?

Bugun Hollanda’ya tam olarak tasinmamin birinci yil donumu. Ya da baska bir deyisle yetiskin hayatima basladigim gunun yil donumu.

Ilk aylar baskin duygu ‘kayip’ti. Ailemi kaybetmistim, kocami seviyordum ama yine de ‘ailem’ annem ve ablamdi sanki, ‘sevgilim’in ne alakasi vardi ki? Statumu kaybetmistim (sanki Turkiye’de de padisah kiziydim da!) bir anda kendimi ‘gocmen’ olarak, Hollandaca konusmadigim, yabanci oldugum icin kucuk gorulurken bulunca icim acidi. Burada ‘hic kimse’ olmak ilk basta sinirimi bozdu. Lukslerimi kaybetmistim, hayatimda ilk defa ev gecindirip, ortak karar vermek durumundaydim. Guvenimi kaybetmistim, zira para kit, ihtiyaclar cok, vakit azdi.

Universitede en sevdigim hocam demisti, illa ki deneyin hayatinizda butun aliskanliklarinizdan kurtulup yabanci bir yerde var olmayi, kendinizi dunyadaki yerinize gore konumlandirirsiniz, faydali olur diye. Bilgi' de Hitleri eski bir Anadolu kavimi sanan insanlarin icinde parlak bir ogrenci olmak cok zorlamadi beni acikcasi. Ancak buraya geldigimde ne bilip ne bilmedigimi, ne ise yaradigimi ogrendim. Ben kendimi prenses, hayatimdaki tum degerleri daimi, insanlarin cogunu da bana hizmet etmek icin amade saniyormusum meger, hizla ogrendim. Kendime geldim.

Ne kadar sansli oldugumu ogrendim bir de, ozellikle Nisan ayinda saha calismasini yaparken, benim cok dogal, herkesin sahip oldugunu sandigim bir suru seyin baskalari icin hayal oldugunu, kadin olmanin , bazi insanlar icin hayata 5-0 yenik baslamak demek oldugunu farkettim. Daha acisi, butun bunlari ogrenmem icin ulkeme, insanlara taa buralardan bakmam gerekiyormus, Turkiye’de oldugum sure boyunca o kadar sadece kendimle ilgiliymisim, bunu ogrendim.

Sabretmeyi ogrendim. Hollandali’larin kivrak zekadan zerre kadar nasibini almamis insanlar oldugunu, akil yuruterek tek bir sey bile yapamadiklari icin resmi dairlerde her isini adim adim defalarca belirtmen gerektigini, her seyi tekrarlaman gerektigini ogrendim. Turkiye burokrasisinin zemzemle yunmus yikanmis kaldigini farkettim, rusvet denilen sisteme zaman zaman hayran oldum, cok aradim rusvet verme luksunu.

Uzun uzun kendimi ve Turkiye’yi anlatmaktan vazgectim. Babanin kac karisi var, kocan sokaga cikmana nasil izin veriyor, ama sen nasil icki iciyorsun, Latin alfabesine alisabildin mi gibi sorulara sacma sapan yanitlar verip dalga gecmeye basladim. Allahin hiyarlarinin yani baslarindaki ulke hakkindaki cahilliklerini bir konusmayla duzeltecek halim yok, enerjim yok. Ayni minvalden akademik hiyarliklara, Hollanda’nin butun bu politik dogruculuk hezeyanlarina, Turkiye delegesi olarak degil, kendim olarak yanit verdim, daha korkunc ve cahil sorularin bu akademik hezeyanlilardan geldigini korku ile farkettim.

Sevdigin biriyle evli olmanin ne kadar guzel oldugunu, Allah nazarlardan saklasin, Koray’in peygamber sabrina sahip oldugunu gordum. Butun huysuzlugumu, sinirimi, korkumu, endiselerimi dinleyip beni yatistirdigi icin, her gun beni mutlu etmek icin cirpindigi icin, her seyime sonsuz sabir gosterdigi icin ona bir daha ve bir daha asik oldum.

Super-kadin diye bir sey olmadigini, ayni anda tez, paper yazip, sayfalarca okuyurken evin bal dok yala olamayacagini, bes cesit yemek yapamayacagimi, jilet gibi utulu carsaflarim olamayacagini kabul ettim. Hic de muhim degilmis zaten, bunlar icin gerilip mutsuz olacagima tercihimi – en azindan bir sureligine- daha pis ve daginik ama daha neseli, muzikli, kahkahali bir evden yana kullandim, fena da olmadi galiba, ev isi konulu kavgalari aylardir etmedigimize gore.

Sonucta bir yilda cok sey ogrendim, azla yetinmekten, kendi kendine yetmeye kadar, hala da ogreniyorum. Koray'la birlikte olusturdugumuz yeni 'aile'yi seviyorum. Adeta kendimden memnunum, az zamanda bu kadar degisiklige uyum saglayabildigim icin. Kisa surer tabii bu his, bir kac saate kadar dert edecek baska bir sey bulurum yine.

dedi küpkafa Deniz @ 11:02