Benim tadlarim

Hayalperim sagolsun, bana mim sorularin gondermis. Gel gor ki, ben bir yemek blogu sahibi olmadigim icin bu sorulari cevaplandirmayi uygun bulmadim. Ama bunun icin komusuyu kirmak istemedigimden, ‘benim tadlarimi’ yazmaya karar verdim.

Oncelikle buraya buyurun.

Yemek yemeye, yemek dusunmeye, yemegin iyilestirici, birlestirici, mutluluk verici etkisine olan inancim bosuna degil.

Yemekle ilgilenmeye basladigim ilk zamandan (sekiz yasindaydim) beri bana yemek ye sofra kulturu anlatan insanlar patatesin nasil soyulacagini anlatarak baslamadilar ise, patatesin bir zamanlar domuzlara verildigini anlattilar ornegin. Babannemi adadaki mutfaginda kaskarikas yaparken hatirliyorum, derdi ki, biz (yahudiler) oyle fakirlik cektik ki, kabagin kabugunu bile atamayiz kolay kolay, iste bu yemek de onun icin boyle yapilir…Ilhan (Eksen) amca ve annemin yemek konusundaki uzun konusmalarindan, duzenli kurulan Cumartesi sofralarindan cok sey ogrendim mesela. Alt komsumuz Diana’dan en doldurulmayacak seylerin bile Ermenilerin elinde doldurulabilir oldugunu (Dalak dolmasi yediniz mi hic? Ben yedim) Anusabur ve asurenin kardes oldugunu ogrendim, mutlu oldum. Pek sevgili Ilber hocam kadinlar ve yemek pisirmeyle ilgili cok dogru tespitler yaparak ufkumu acti bir anlamda.

Annem guzel ve lezzetli malzeme nasil secilir diye ogretmeseydi, mumkun olan her zamani birlikte Levent carsisinda, Balik pazarinda, Kurtulus dukkanlarinda, Ayvalik sebze halinde, Cunda pazarinda gecirmeseydik su anda ben de muhtemelen pek cok insan gibi sakatatlara, deniz mahsullerine ve bunun gibi pek cok lezzetli seye burun kiviriyor olacak, hic bir baligin isimini bilmiyor olacaktim. Meyhanederakininyaninapatateskizatmasiistergiller’den biri olarak hayatimi ve Koray’in hayatini onu yemem bunu yemem diyerek karartacaktim.

Ha yemedigim seyler yok mu, var elbette…Defne hanimla bu konuda boy olcusemem hatta. Butun hayatini bir tecrube olarak goren ve her seyi denemek isteyen, her restoranda tuhaf bisi ismarlayip sonunda benim yemegimin daha lezzetli olduguna karar veren ablamin aksine ben Pekin’de derin yagda kizaran akrep cop sisleri gorunce kusmak istemistim. Agzima oyle bir seyi koyabilecegimi sanmiyorum. Veya omrumce – bu konuda travmalarim oldugu icin- yer elmasi yiyebilecegimi sanmiyorum.

Yemek icin yasanlardan degil de yasamak icin yiyenlerden olsa da babam damak zevkime beni ufacik yasimdan beri Istanbul’un en iyi balikcilarina, kebapcilarina, sunlarina ve bunlarina goturerek, pastanelerle tanistirarak katki yapti. Nerede ne yenir, nerede kaziklanirsin, kimin sef garsonu nereyi acti , Istanbuldaki iyi klasik restoranlar gibi bilgiler babamdan gelir genelde.

Yemek sayesinde kocamla tanistim, babamin ogrettigi en guzel yerlerden biri olan Sofyali’ya goturerek aklini basindan aldim…Hala guzel bir raki masasinin halledemeyecegi az sorun oldugunu dusundugumuzden sila hasreti degil arkadas, aile ozlemi ve meyhane hasreti cekiyoruz.

Hollandaya geldigimden beri mutfakla iliskim cok degisti elbette, her gun bir zorunluluk olarak yemek pisirmeye baslayali sunun surasinda bir yil oldu ama gunun iple cektigim ani benim icin bu. Burada mutfagima Turkiye’de insanlarin igrenc bulacagi tutsulenmis baliklar, sarkuteri urunleri, ne yaginda kizartildigi belli olmayan, icinde hangi hayvanin neresi oldugunu bilmedigimiz bir takim kroketler girdi, sarap girdi, -artik hepinizin bildigi gibi- bira girdi. Internetten buldugum tarifleri, annemin evinde asla pismeyen baklagil ve bulguru burada bol bol pisirmeye basladim, kendi mutfagim anneminkinden epey farkli gelisiyor bu anlamda.

Hayatim boyunca tereyagindan, domatesli makarnadan, nar eksisinden, sarimsakli yogurttan ve dereotundan uzak olacagami her turlu saglik durumunu, iklim kosulunu, cografyayi reddediyorum ayrica.

Iste budur beni etkileyenler, bolca annem, biraz meyhane, bolca Istanbul, azicik Ege mutfagi. Simdi artik Endonezya yemeklerini ogrenmek istiyoruz Korayla, bakalim ne zaman vaktimiz olacak?

dedi küpkafa Deniz @ 13:42